பாடல் #168: முதல் தந்திரம் – 3. செல்வம் நிலையாமை
அருளும் அரசனும் ஆனையும் தேரும்
பொருளும் பிறர்கொள்ளப் போவதன் முன்னம்
தெருளும் உயிரொடும் செல்வனைச் சேரின்
மருளும் பினையவன் மாதவ மன்றே.
விளக்கம்:
நாட்டுக்கு நன்மை செய்யும் அரசனின் ஆதிக்கத்தில் இருக்கும் யானைப் படைகளும் தேர்களும் அவன் ஈட்டிய பெருஞ் செல்வங்களும் பின்னொரு நாளில் அவனை வெற்றிகொள்ளும் வேறொருவருக்குச் சொந்தமாகிவிடும். இப்படி யாருடைய செல்வமாக இருந்தாலும் ஓருநாள் மற்றவர் அந்த செல்வங்களை எடுத்துச் செல்வார்கள். அப்படி வேறொருவர் வந்து எடுத்துக் கொள்ளும் முன்னரே உலகச் செல்வங்களுக்கெல்லாம் தலைவனான இறைவனைப் பற்றி தெரிந்து கொண்டு அவனைப் பற்றிய தெளிவு பெற்று உணர்ந்து அவன் திருவடி சென்று சேர்ந்துவிட்டால் அதன் பிறகு செய்வதற்கு இவ்வளவு கடினமா என்று உயிர்கள் பயப்படும் அளவிற்கு இருக்கும் மாபெரும் தவங்கள் எதுவுமே செய்யத் தேவையில்லை.
கருத்து: ஒரு மாபெரும் நாட்டையே ஆளும் அரசனாக இருந்தாலும் அவனிடமிருக்கும் எந்தச் செல்வமும் நிலைப்பதில்லை. நிலையாத இந்த செல்வங்களில் ஆசை வைக்காமல் பெறுவதற்கு அரிய மாபெரும் செல்வமாக என்றும் நிலைத்து நிற்கும் இறைவனிடன் சென்று சேர்ந்துவிடவேண்டும். அவ்வாறு இறைவனைச் சென்று சேர்வதற்கு மாபெரும் தவங்கள் எதுவும் தேவையில்லை அவன் திருவடியை உளமாற இறுகப் பற்றிக்கொண்டு முழுவதுமாக சரணடைந்துவிட்டாலே போதும்.
