திருமந்திரம்

பாடல் #187: முதல் தந்திரம் – 5. உயிர் நிலையாமை

தழைக்கின்ற செந்தளிர்த் தண்மலர்க் கொம்பில்
இழைக்கின்ற வெல்லாம் இறக்கின்ற கண்டும்
பிழைப்பின்றி எம்பெரு மானடி யேத்தார்
அழைக்கின்ற போதறி யாரவர் தாமே.

விளக்கம்:

செடிகளிலும் கொடிகளிலும் தழைத்து வளர்கின்ற செழுமையான தளிர்களின் மேல் பூக்கின்ற பூக்களும் அது காய்க்கின்ற காய்களும் பின்பு பழுக்கின்ற பழங்களும் ஆகிய அவை உருவாக்கிய அனைத்துமே ஒரு நாள் இறந்து போவதை (பூக்கள் காய்கள் பழங்கள் பறிக்கப்படுதல் அல்லது அதுவாகவே உலர்ந்து விழுதல்) தினமும் பார்க்கும் உயிர்கள் இந்த வாழ்க்கை நிலைக்காது என்பதைப் புரிந்துகொண்டு எது நிரந்தரமானது என்பதைத் தேடி இறைவனே அனைத்திலும் நிரந்தரமானவன் என்பதைப் புரிந்துகொண்டு அவனுடைய திருவடிகளைத் தொழுது வணங்காதவர்கள் தனக்கும் இறக்கும் நாள் வரும் என்பதை அறியாத மூடர்களாக இருக்கின்றார்கள். இவர்கள் இறக்கும் தருணத்திலும் இறைவனை அறியாதவர்களாகவே இருக்கின்றனர்.

பாடல் #188: முதல் தந்திரம் – 5. உயிர் நிலையாமை

ஐவர்க் கொருசெய் விளைந்து கிடந்தது
ஐவரும் அச்செய்யைக் காத்து வருவார்கள்
ஐவர்க்கு நாயகன் ஓலை வருதலால்
ஐவரும் அச்செய்யதன் காவல்விட் டாரே.

விளக்கம்:

ஐந்து நபர்களுக்கு ஒரு நிலம் கிடைத்தது. அதில் நன்றாக விவசாயம் செய்து விளைச்சல் விளைந்து கிடந்தது. ஐந்து நபர்களும் அந்த நிலத்தையும் அதன் விளைச்சலையும் கெட்டுப்போகாமல் நன்றாக காத்து பராமரித்து வந்தனர். ஒரு நாள் அந்த ஐந்து நபர்களின் தலைவன் அவர்களை உடனே தன் இடத்திற்கு வந்து சேரும்படி ஓலை அனுப்பினான். அந்த ஓலை வந்தவுடனே ஐவரும் உடனே தாங்கள் இதுவரைக் காத்து பராமரித்து வைத்திருந்த நிலத்தை விட்டுவிட்டு தங்களின் தலைவனை நாடிச் சென்றுவிட்டனர். இதில் ஐவர்கள் என்பது உடலில் இருக்கும் உயிரின் ஐந்து புலன்கள் (கண் – பார்த்தல், காது – கேட்டல், மூக்கு – நுகர்தல், வாய் – பேசுதல், தோல் – தொடுதல்), நிலம் என்பது உயிர் உலகில் எடுத்த உடல் ஆகும். ஐவர்களின் தலைவன் இறைவன் ஆவார். ஐந்து புலன்களும் உடலை கெட்டுப்போகாமல் நன்றாக காத்து பராமரித்து வந்தனர். எப்போது உயிர்களின் உலகப் பிறப்பு வினையின் காலம் முடிகிறதோ அப்போது இறைவன் அழைத்தவுடன் ஐந்து புலன்களும் உடலைவிட்டு பிரிந்து சென்றுவிடும்.

பாடல் #189: முதல் தந்திரம் – 5. உயிர் நிலையாமை

மத்தளி ஒன்றுள தாளம் இரண்டுள
அத்துள்ளே வாழும் அரசரும் அஞ்சுள்ள
அத்துள்ளே வாழும் அரசனும் அங்குளன்
மத்தளி மண்ணாகி மயங்கிய வாறே.

விளக்கம்:

மண்ணினால் கட்டப்பட்ட கோட்டை ஒன்று இருக்கின்றது. அந்தக் கோட்டையிலிருந்து இரண்டுவித தாளங்களின் சப்தங்கள் எப்போதும் கேட்கின்றது. அந்தக் கோட்டையினுள் ஐந்து சிற்றரசர்கள் இருக்கின்றார்கள். அவர்களுடனே அவர்களின் தலைவனான பேரரசன் ஒருவனும் அந்தக் கோட்டைக்குள் இருக்கின்றான். இருக்கும் காலம் முடியும்போது அந்தப் பேரரசன் வெளியே சென்றுவிட அவனுடனே ஐந்து சிற்றரசர்களும் சென்றுவிட்டனர். அவர்கள் சென்றபின் அந்தக் கோட்டை மீண்டும் மண்ணோடு மண்ணாகி அழிந்து போய்விட்டது. இதில் கோட்டை என்பது உயிரின் உடல். தாளங்கள் என்பது உயிர் உள்ளிழுக்கும் மூச்சும் வெளிவிடும் மூச்சுக்காற்றும் (இந்த இரண்டும் சேர்ந்துதான் அவர்களின் வாழ் நாட்களைக் கணக்கிடுகின்றது). ஐந்து சிற்றரசர்களாவது உடலிலிருக்கும் ஐந்து புலன்கள் (கண் – பார்த்தல், காது – கேட்டல், மூக்கு – நுகர்தல், வாய் – பேசுதல், தோல் – தொடுதல்), பேரரசன் என்பவர் இறைவன். எப்போது உயிர்கள் இழுத்து விடும் மூச்சுக்காற்றுக்களின் வரையறுக்கப்பட்ட எண்ணிக்கை முடிகின்றதோ அப்போது அவர்களின் உடலிலிருந்து உயிர் பிரிந்து உடல் அழிந்து மண்ணோடு மண்ணாகி விடும்.

பாடல் #190: முதல் தந்திரம் – 5. உயிர் நிலையாமை

வேங்கட நாதனை வேதாந்தக் கூத்தனை
வேங்கடத் துள்ளே விளையாடு நந்தியை
வேங்கடம் என்றே விரகறி யாதவர்
தாங்கவல் லாரினுயிர் தாமறி யாரே.

விளக்கம்:

உயிர்களின் உடலுக்கு தீயிட்டால் வெந்து போகின்ற இந்த உடலின் தலைவனாக இருப்பவனும் வேதங்களின் வழி வினைகளை அழித்து தன்னை அடைய உயிர்களின் உள்ளே இருந்து தனது திருவிளையாடலால் உணர்த்தி குருவாக இருக்கின்றான் கூத்தனான இறைவன். உயிர்கள் தமது உடலுக்குள்ளேயே இருந்து விளையாடும் உயிராக இருப்பது இறைவனே எனும் மாபெரும் ரகசியத்தை அறியாதவர்களாகவும் அண்டசராசரங்களையும் அதிலுள்ள அனைத்தையும் தாங்கவல்ல இறைவனே தமக்குள்ளும் உயிராக இருந்து தம்மையும் தாங்குகின்றான் என்பதையும் அறியாதவர்களாகவும் இருக்கின்றார்கள்.

கருத்து: உயிர் என்பது இறைவனே அந்த உயிர் எடுக்கும் பிறவியில் உடலுக்குள் வந்து அந்தப் பிறவியின் வினைப்படி உள்ளிருந்தே ஆட்டி வைத்து வினையை அழிப்பதும் இறைவனே இந்த ரகசியத்தை அறியாமல் இருக்கின்றனர் உயிர்கள்.